เป็นอุปกรณ์ทำความสะอาดบ้านที่พัฒนามาจากภูมิปัญญาท้องถิ่นดั้งเดิมของบรรพบุรุษชาวภาคตะวันออกเฉียงเหนือ โดยเฉพาะชาวผู้ไทย จังหวัดมุกดาหาร เป็นอีกหมู่บ้านหนึ่งที่มีการเรียนรู้ในเรื่องของของการทำไม้กวาดดอกหญ้าจากภูมิปํญญาท้องถิ่น จากการสำรวจปัญหา และความต้องการ ของสำนักงานพัฒนาชุมชนและองค์การบริหารส่วนตำบลโนนยาง ได้มีการจัดทำประชาคมเพื่อจัดทำแผนชุมชน เพื่อปี พ.ศ. 2543 พบว่า สภาพพื้นที่ทำการเกษตรของบ้านคำพอกส่วนใหญ่ติดพื้นที่ภูเขา ส่วนใหญ่จะปลูกมันสำปะหลัง กอรปกับผู้สูงอายุ ไม่สามารถที่จะไปใช้แรงงานในการเกษตรดังกล่าวได้ และผู้สูงอายุได้มีพื้นฐานในการจักสารอยู่แล้ว และคิดว่า ไม้กวาดเป็นอีกทางเลือกหนึ่งที่จะทำให้ผู้สูงอายุมีงานทำและมีรายได้ และจะเป็นการรื้อฟื้นภูมิปัญญาของบรรพบุรุษที่สูญหายไป พร้อมกับสามารถที่จะถ่ายทอดจากรุ่นสู่รุ่นได้โดยต่อเนื่อง จึงได้เสนอความต้องการเข้าสู่แผนชุมชน เมื่อปี พ.ศ. 2544 องค์การบริหารส่วนตำบลได้จัดสรรงบประมาณวงเงิน 12,000 บาท โดยจัดหาเป็นวัสดุ และวิทยากรมาฝึกอบรม ซึ่งในขณะนั้นผู้ที่มาเป็นวิทยากรในการสอน คือ คุณครูประสาททอง แสนโสม เป็นคนบ้านหนองกะปาด หมู่ที่ 6 ตำบลคำชะอี อำเภอคำชะอี จังหวัดมุกดาหาร ซึ่งได้มาสอนหนังสืออยู่ที่โรงเรียนบ้านคำพอก
ไม้กวาดดอกหญ้าบ้านคำพอกเป็นภูมิปัญหาดั้งเดิม ของบรรพบุรุษที่ได้สูญหาไปราวปี พ.ศ. 2500
เพราะส่วนใหญ่จะซื้อพื้นที่ใกล้เคียง ได้แก่บ้านหนองกะปาด เป็นหลัก พอได้ค้นหาปัญหาของหมู่บ้านและได้รู้ถึงปัญหาบางส่วนจึงได้รวมกลุ่มกันเพื่อเรียนรู้การทำไม้กวาดเพื่อจะสืบสานภูมิปัญหาของบรรพบุรุษกลับคืนมาและมีการพัฒนารูปแบบใหม่และปรับเปลี่ยนวัสดุบางชนิดเพื่อให้ดูสวยงานและมีความคงทนมากขึ้น มีความต้องการของตลาดมากขึ้น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น